---

• • • DUTCH VERSION BELOW | NEDERLANDSE VERSIE HIERONDER • • •

Ferenc Hörcher is a research professor at Ludovika, University of Public Service and senior fellow at the Institute of Philosophy, HUN-REN, in Budapest. He is author of A Political Philosophy of Conservatism (Bloomsbury, 2020) and The Political Philosophy of the European City (Lexington Books, 2021). He is co-editor of 19th Century Hungarian Political Thought and Culture (Bloomsbury, 2023). Also published by him is Art and Politics in Roger Scruton’s Conservative Philosophy (Palgrave Macmillan, 2022). A conversation with Professor Hörcher.

PEPIJN DEMORTIER: Professor, can you briefly explain to our readers why Scruton was such an important figure for the conservative community? And why his philosophical contributions are still particularly important for people who harbour an intellectual interest in conservative thought.

PROF. FERENC HÖRCHER: Political conservatism is a political orientation, which is traditionally suspicious about philosophy and theory; followers of it prefer established practice and unreflected tradition. Therefore, it is quite rare — others would say it is a contradiction in terms — to find conservative intellectuals, or intellectual conservatives. The two phrases do not mean the same: the question is either if there are intellectuals, who happen to be conservative, or conservatives who happen to be intellectuals. Neither of them are too frequent, however, unfortunately.

Conservatism and intellectuals are not good bedfellows. This is because conservatism is against ideology, against ideals-governed high-flying politics. This is true since Edmund Burke, who came from the Whig camp, of course, but who accused the Enlightened thinkers of France to have prepared the ground for the bloody and disruptive revolution. The same assumption returns in the work of 20^th century British conservatives, like Michael Oakeshott, whose most famous collection of essays bears the title Rationalism in politics (1962), providing a rather convincing case against a social engineering type of policymaking.

Scruton, however, realised that conservatism cannot remain competitive, if it will remain innocent to philosophy. Coming from a very strong philosophical centre of Britain, Cambridge, he was able to translate the somewhat fuzzy, unclear language of conservative politics to a language of philosophical argumentation. Even more surprisingly, he did it with the use of ordinary language, making political philosophy available to ordinary readers. This is why his achievement is outstanding. His philosophical account of conservatism provides intellectual food for thought for representatives of the conservative position. It is not ideology, rather a universalist framework, which can serve as the lingua franca of contemporary, 21^st century conservatism.

What aspects of modernity did Scruton critique, and how did he propose addressing these challenges from a conservative standpoint?

Within intellectual conservatism, there exists an important division line. This concerns the relationship to modernity. There are those who claim that the whole of modernity led to a  deadlock. Strauss and his followers usually stand on this side of the divide. There are others, who may also be very critical about conservatism, but who claim that we have to start out of the status quo, there is no point in negating modernity as such. Scruton definitely belonged to this side.  In his final overview of the great tradition of conservatism, he counts as political conservatism the reflections on the political crisis of the French Revolution and further.

A further element which determines Scruton’s relationship to modernity is his appreciation of Kant and Hegel, two of the great heroes of German classical idealism. The framework they provide still largely determines our understanding of modernity, so again Scruton cannot simply refuse it.

On the other hand, he is worried about the consequences on our life of technological changes, political ideas and intellectual pursuits. In particular, he thinks that the modern individual lost those supports and handholds, which would help to live meaningful life within and in one’s external social relationships. It is in this context that we have to make sense of his concept of oikophilia (love of place, love of home), and his renewed focus on locality, including interpersonal relationships, religion and nation.

Further on, his criticism of modern culture is also crucial. His major investment is in the aesthetics of architecture and music, two forms of communal art. In architecture he has a clear preference for the classical vernacular, as opposed to the brutalism of modernity, while in music he defends high culture, while appreciating quality pop music, and he is there much more open to contemporary musical experiments.

How does Scruton connect his philosophical ideas to the realm of aesthetics, and what role does culture play in his conservative philosophy?

What you need to see in connection with him is that his primary interest was in, and his PhD research was on aesthetics. This remains, in fact, his primary concern in his intellectual life later on as well. His PhD dissertation came out with the title Art and Imagination (1974). Later on he digged in to the aesthetics of architecture and music. He also published a volume on Beauty (2009). But most importantly, he had a very elaborate although not necessarily very coherent philosophy of culture. As a conservative he had the basic assumption that culture is crucial for politics as well.

He looked at the human being along the lines of German idealism and German phenomenology, as a being which expresses itself in its culture. He accepted beauty as a human universal, just as much as the true and the good. For him, therefore, it was crucial, that 20th century consumer society had forgotten about beauty and high art and its role in human life, which he compared in a way to our religious urge. As he showed in England: an elegy, a nation is not an ethnic entity, but a community of those who live at a certain location, and create a specific common culture. This is why he wrote two books on culture as anthropologists understand it: one on fox hunting and another one on the culture of wine drinking.

How does Scruton suggest reconciling the tension between the forces of globalization and the imperative to maintain cultural and national identities? What role does ‘conservatism’ play in this delicate balance?

Scruton came out with his first book on political philosophy, The Meaning of Conservatism, in 1980. This was simultaneous with the breakthrough of Margaret Thatcher’s premiership. His book was, in fact, a not so covered criticism of the sort of economic liberalism, which he took to be the centre of Thatcher’s regime. The journal that he initiated and edited as member of the Salisbury Group, The Salisbury Review, had the aim to go for a deeper understanding of the conservative cause. Built on a Hegelian foundation, he thought a political community should remain even among the modern and postmodern conditions, more than a contract to further particular interests. He thought that the human being is a rooted being, for which both the natural and the cultural-social environment are crucial.

It is this thought which brought him to the concept of oikophilia, but also to the idea of stewardship. He claimed: “The propensity for settlement and stewardship is at the heart of conservative philosophy, I argue, and ought to be at the heart of conservative politics too.” This leads him to works like News From Somewhere: On Settling (2004) and even more importantly to Green Philosophy (2011). But this insight was crucial in his existential decision to settle down at Sunday Hill  Farm, in Wiltshire, as well.

Besides being a Scruton expert, you are of course a conservative philosopher yourself. What should we pay attention to in order to move in the right direction as a society?

Indeed, I am a conservative philosopher. I tried to summarize my position in this respect in my book A Political Philosophy of Conservatism. Prudence, Moderation and Tradition (2020). In it I argued that conservative politics is not so much about preserving something but to tackle the challenges of particular political situations with the right care and courage.

To do so we need two cardinal virtues, prudence and moderation. Prudentia or phronesis is the virtue of practical wisdom, explained in a detailed fashion by thinkers like Aristotle, Cicero or Aquinas. Political prudence requires both individual and collective memory and foresight, but also the ability to make sense of the situation and to give adequate respond in the right moment (kairos). Institutions and the law can help us, as reservoirs of practical knowledge. Moderation (temperantia or sophrosyné) is also crucial – especially in moments of urgency. Humans tend to be passionate, and their passions can, in fact, block the proper decision making process. Too much enthusiasm can be politically dangerous – we need moderation and sobriety, therefore, to be able to act with a cool head.

Certainly, different societies have different burning issues. Yet Europe, as an entity, should first of all avoid an escalation of military activity, which could lead to unwanted consequences – I do not like the easy-going mentioning of a third world war. A further issue is to try to cool down the centralising efforts of the major European institutions, and return to a more sober basis for European politics – the original ideas of the founders, based on the ideal of a Europe of nations. No doubt, there is a need to address the risks of global business, and the hunger of new technologies. And there is a great niche for a conservative way of addressing the Green issues. Finally, consumerism needs to be moderated too, while cultural warriors should also keep their voices down. In other words, we should rely more on ordinary common sense.

• • • DUTCH / NEDERLANDS • • •

Ferenc Hörcher is onderzoeksprofessor aan Ludovika, Universiteit voor Publieke Dienstverlening en senior fellow aan het Instituut voor Filosofie, HUN-REN, in Boedapest. Hij is auteur van A Political Philosophy of Conservatism (Bloomsbury, 2020) en The Political Philosophy of the European City (Lexington Books, 2021). Hij is co-redacteur van 19th Century Hungarian Political Thought and Culture (Bloomsbury, 2023). Ook verscheen van zijn hand: Art and Politics in Roger Scruton’s Conservative Philosophy (Palgrave Macmillan, 2022). Een gesprek met professor Hörcher.

PEPIJN DEMORTIER: Professor, kunt u onze lezers kort uitleggen waarom Scruton zo’n belangrijke figuur was voor de conservatieve gemeenschap? En waarom zijn filosofische bijdragen nog steeds bijzonder belangrijk zijn voor mensen die een intellectuele interesse hebben in conservatief denken.

PROF. FERENC HÖRCHER: Politiek conservatisme is een politieke oriëntatie die traditioneel argwanend staat tegenover filosofie en theorie; aanhangers ervan geven de voorkeur aan de gevestigde praktijk en ongereflecteerde traditie. Daarom is het vrij zeldzaam — anderen zouden zeggen dat het een contradictio in terminis is — om conservatieve intellectuelen of intellectuele conservatieven te vinden. De twee uitdrukkingen betekenen niet hetzelfde: de vraag is of er intellectuelen zijn die toevallig conservatief zijn, of conservatieven die toevallig intellectuelen zijn. Geen van beide komt echter al te vaak voor, helaas.

Conservatisme en intellectuelen zijn geen goede vrienden. Dat komt omdat het conservatisme tegen ideologie is, tegen hoogdravende idealenpolitiek. Dit geldt al sinds Edmund Burke, die natuurlijk uit het Whig-kamp kwam, maar die de Verlichte denkers van Frankrijk ervan beschuldigde de weg te hebben bereid voor de bloedige en ontwrichtende revolutie. Dezelfde veronderstelling keert terug in het werk van 20e-eeuwse Britse conservatieven, zoals Michael Oakeshott, wiens beroemdste verzameling essays de titel ‘Rationalism in politics’ (1962) draagt, waarin hij een nogal overtuigend pleidooi houdt tegen een maakbaarheidstype beleid.

Scruton realiseerde zich echter dat het conservatisme niet concurrerend kan blijven als het onschuldig blijft aan de filosofie. Hij kwam uit een zeer sterk filosofisch centrum van Groot-Brittannië, Cambridge, en was in staat om de enigszins vage, onduidelijke taal van de conservatieve politiek te vertalen naar een taal van filosofische argumentatie. Nog verrassender is dat hij dit deed in gewone taal, waardoor de politieke filosofie toegankelijk werd voor gewone lezers. Daarom is zijn prestatie uitmuntend. Zijn filosofische uiteenzetting van het conservatisme biedt intellectuele stof tot nadenken voor vertegenwoordigers van het conservatieve standpunt. Het is geen ideologie, maar een universalistisch kader dat kan dienen als lingua franca van het hedendaagse conservatisme van de 21e eeuw.

Welke aspecten van de moderniteit bekritiseerde Scruton en hoe stelde hij voor om deze uitdagingen vanuit een conservatief standpunt aan te pakken?

Binnen het intellectuele conservatisme bestaat er een belangrijke scheidslijn. Deze betreft de verhouding tot de moderniteit. Er zijn mensen die beweren dat de hele moderniteit tot een impasse heeft geleid. Strauss en zijn volgelingen staan meestal aan deze kant van de scheidslijn. Er zijn anderen, die ook zeer kritisch kunnen zijn over het conservatisme, maar die beweren dat we moeten uitgaan van de status quo, het heeft geen zin om de moderniteit als zodanig te ontkennen. Scruton behoorde zeker tot deze groep.  In zijn eindoverzicht van de grote traditie van het conservatisme rekent hij de reflecties op de politieke crisis van de Franse Revolutie en verder tot het politieke conservatisme.

Een ander element dat Scrutons verhouding tot de moderniteit bepaalt, is zijn waardering voor Kant en Hegel, twee van de grote helden van het Duitse klassieke idealisme. Het kader dat zij aanreiken bepaalt nog steeds in grote mate ons begrip van moderniteit, dus ook hier kan Scruton het niet zomaar weigeren.

Aan de andere kant maakt hij zich zorgen over de gevolgen voor ons leven van technologische veranderingen, politieke ideeën en intellectuele bezigheden. In het bijzonder denkt hij dat het moderne individu de steun en houvast is kwijtgeraakt die zouden helpen om een zinvol leven te leiden binnen en in zijn externe sociale relaties. Het is in deze context dat we zijn concept van oikofilie (liefde voor plaats, liefde voor thuis) moeten begrijpen, en zijn hernieuwde focus op plaatselijkheid, met inbegrip van interpersoonlijke relaties, religie en natie.

Verder is zijn kritiek op de moderne cultuur ook cruciaal. Hij investeert vooral in de esthetiek van architectuur en muziek, twee vormen van gemeenschappelijke kunst. In de architectuur heeft hij een duidelijke voorkeur voor de klassieke vernaculariteit, in tegenstelling tot het brutalisme van de moderniteit, terwijl hij in de muziek de hoge cultuur verdedigt, terwijl hij popmuziek van hoge kwaliteit waardeert. Hij staat daar veel meer open voor hedendaagse muzikale experimenten.

Hoe verbindt Scruton zijn filosofische ideeën met het domein van de esthetica, en welke rol speelt cultuur in zijn conservatieve filosofie?

Wat je moet begrijpen is dat zijn primaire interesse uitging naar, en zijn promotieonderzoek ging over esthetica. Dit blijft in feite ook later zijn voornaamste zorg in zijn intellectuele leven. Zijn proefschrift kreeg de titel ‘Art and Imagination’ (1974). Later verdiepte hij zich in de esthetiek van architectuur en muziek. Hij publiceerde ook een boek over ‘Schoonheid’ (2009). Maar bovenal had hij een zeer uitgebreide, hoewel niet noodzakelijkerwijs zeer coherente cultuurfilosofie. Als conservatief ging hij ervan uit dat cultuur ook cruciaal is voor de politiek.

Hij keek naar de mens langs de lijnen van het Duitse idealisme en de Duitse fenomenologie, als een wezen dat zich uitdrukt in zijn cultuur. Hij accepteerde schoonheid als een menselijk universeel, net als het ware en het goede. Voor hem was het daarom cruciaal dat de 20e-eeuwse consumptiemaatschappij schoonheid en hoge kunst en de rol daarvan in het menselijk leven was vergeten, wat hij in zekere zin vergeleek met onze religieuze drang. Zoals hij liet zien in Engeland: een elegie, is een natie geen etnische entiteit, maar een gemeenschap van mensen die op een bepaalde locatie wonen en een specifieke gemeenschappelijke cultuur creëren. Daarom schreef hij twee boeken over cultuur zoals antropologen die begrijpen: een over de vossenjacht en een ander over de cultuur van het wijn drinken.

Hoe stelt Scruton voor om de spanning tussen de krachten van globalisering en de noodzaak om culturele en nationale identiteiten te behouden met elkaar te verzoenen? Welke rol speelt ‘conservatisme’ in dit delicate evenwicht?

Scruton kwam in 1980 met zijn eerste boek over politieke filosofie, ‘The Meaning of Conservatism’. Dit viel samen met de doorbraak van het premierschap van Margaret Thatcher. Zijn boek was in feite een niet zo bedekte kritiek op het soort economisch liberalisme dat volgens hem de kern van Thatchers regime vormde. Het tijdschrift dat hij als lid van de Salisbury Group oprichtte en redigeerde, The Salisbury Review, had als doel een dieper inzicht te krijgen in de conservatieve zaak. Gebouwd op een Hegeliaanse basis, vond hij dat een politieke gemeenschap ook onder de moderne en postmoderne omstandigheden, meer dan een contract om bepaalde belangen te bevorderen, moest blijven bestaan. Hij dacht dat de mens een geworteld wezen is, waarvoor zowel de natuurlijke als de cultureel-sociale

Het is deze gedachte die hem bracht tot het concept van oikofilie, maar ook tot het idee van rentmeesterschap. Hij beweerde: “De neiging tot nederzetting en rentmeesterschap is de kern van de conservatieve filosofie, zo stel ik, en zou ook de kern moeten zijn van de conservatieve politiek.” Dit brengt hem tot werken als ‘News From Somewhere: On Settling’ (2004) en nog belangrijker tot ‘Green Philosophy’ (2011). Maar dit inzicht was ook cruciaal in zijn existentiële beslissing om zich te vestigen op Sunday Hill Farm, in Wiltshire.

Naast Scruton-expert ben je natuurlijk zelf ook conservatief filosoof. Waar moeten we op letten om als samenleving de goede kant op te gaan?

Ik ben inderdaad een conservatief filosoof. Ik heb geprobeerd mijn positie in dit opzicht samen te vatten in mijn boek ‘A Political Philosophy of Conservatism. Voorzichtigheid, Matigheid en Traditie’ (2020). Daarin betoogde ik dat het er bij conservatieve politiek niet zozeer om gaat om iets te behouden, maar om de uitdagingen van bepaalde politieke situaties met de juiste zorg en moed aan te gaan.

 Om dat te doen hebben we twee kardinale deugden nodig: voorzichtigheid en gematigdheid. Prudentia of phronesis is de deugd van praktische wijsheid, op gedetailleerde wijze uitgelegd door denkers als Aristoteles, Cicero of Aquino. Politieke voorzichtigheid vereist zowel een individueel als collectief geheugen en een vooruitziende blik, maar ook het vermogen om de situatie te doorzien en op het juiste moment adequaat te reageren (kairos). Instellingen en de wet kunnen ons daarbij helpen, als reservoirs van praktische kennis. Matiging (temperantia of sophrosyné) is ook cruciaal – vooral in momenten van urgentie. Mensen hebben de neiging om gepassioneerd te zijn en hun passies kunnen in feite het juiste besluitvormingsproces blokkeren. Te veel enthousiasme kan politiek gevaarlijk zijn – we hebben daarom gematigdheid en soberheid nodig om met een koel hoofd te kunnen handelen.

Natuurlijk hebben verschillende samenlevingen verschillende brandende kwesties. Toch moet Europa, als entiteit, eerst en vooral een escalatie van militaire activiteit vermijden, die tot ongewenste gevolgen zou kunnen leiden – ik hou niet van het gemakzuchtige gepraat over een derde wereldoorlog. Een andere kwestie is om te proberen de centraliserende inspanningen van de grote Europese instellingen af te koelen en terug te keren naar een meer nuchtere basis voor de Europese politiek – de oorspronkelijke ideeën van de stichters, gebaseerd op het ideaal van een Europa van naties. Het lijdt geen twijfel dat we de risico’s van het mondiale bedrijfsleven en de honger naar nieuwe technologieën moeten aanpakken. En er is een grote niche voor een conservatieve manier om de groene kwesties aan te pakken. Tot slot moet ook het consumentisme worden gematigd, terwijl culturele strijders ook hun stem moeten laten horen. Met andere woorden, we moeten meer vertrouwen op gewoon gezond verstand.

---