David Geens is getrouwd en vader van twee volwassen jongens met extra noden. Hij is als ondernemer actief in zeven bedrijven, waaronder Uitgeverij Ertsberg en IT-leverancier DMVH. Hij koos ervoor om twaalf jaar geleden gedoopt te worden in de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. Momenteel is hij als vrijwilliger actief als nationaal directeur communicatie van de kerk. Hij vertelt over zijn opinies en geloof op zijn blog GeensZins.info en produceert de podcast “De Kast van Mormon”.
ROAN ASSELMAN: David, hoe verzoent u uw geloof met het bedrijfsleven? Probeert u het geloof gescheiden te houden van uw economische activiteiten, of streeft u naar een synthese?
DAVID GEENS: Ik ben blij dat u de vraag zo stelt. Ik ben ooit geïnterviewd en toen vroeg men mij hoe een christen ook ondernemer kan zijn, aangezien een christen eerlijk moet zijn (glimlacht). Voor mij is er geen harde doorlopende lijn, maar een stippellijn tussen beide. De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen heeft een basisartikel dat bepaalt dat wij ons het recht voorbehouden om te geloven wat wij willen, en dat wij het recht van anderen om hetzelfde te doen erkennen. Dus wij zijn zeer open over wie wij zijn, maar hebben een ongelooflijk respect voor andere geloven en niet-geloven.
Als ondernemer is mijn geloof deel van wie ik ben. Dat is niet enkel zondag naar de kerk gaan, maar dat is een voortdurende visie, een voortdurende activiteit. Dat sijpelt door naar de manier waarop ik zaken doe met klanten, met leveranciers, met medewerkers. De manier waarop ik mensen bejegen moet in overeenstemming zijn met mijn geloof; dat is één van mijn voornaamste levensprincipes. Anderzijds werk ik bijna uitsluitend met mensen die niet gelovig zijn, en zal ik niet proberen mijn geloof op te dringen aan die mensen. Iedereen weet waarvoor ik sta, inclusief het respect dat ik heb jegens mensen die niet hetzelfde geloof aanhangen. Maar neen, een harde lijn tussen ‘ondernemer David’ en ‘gelovige David’, die bestaat niet. Die kán ook niet bestaan.
Heeft u al kansen verloren omwille van uw geloof?
Goh, wat zijn kansen? Ik heb al tegen bepaalde dingen ‘nee’ gezegd, dat zeker. Eén voorbeeld, dat inmiddels lang genoeg geleden is waardoor ik uit de biecht kan klappen (glimlacht), betreft mijn vorig bedrijf. Toen kregen we de vraag om in de, laten we het de ‘XXX-sector’ noemen, dingen te doen. Big Money mee te verdienen, zeker en vast. Toen heb ik aan mijn vennoot, we waren met twee, gevraagd om daar een open gesprek over te hebben. Ik wist dat hij niet noodzakelijk dezelfde principes onderschreef, dus ik wou weten wat hij daarover dacht.
Ik vertelde hem dat ik het liever niet wou doen, dat ik het daar bijzonder moeilijk mee had. Maar als hij bijvoorbeeld dacht dat we dat geld absoluut niet konden laten liggen, dan wou ik dat weten en wou ik zeker naar zijn argumenten luisteren. Maar hij had alle begrip voor mijn positie, en we hebben toen besloten om dat contract niet te sluiten. Ik zei tegen de klant: “Succes met uw zaken, maar ík voel me daar niet goed bij, en ík zal u niet ondersteunen”. En zo zijn er nog kleine en grotere voorbeelden.
Een financieel voordeel weegt dus niet noodzakelijk door tijdens het zakendoen.
Nee, inderdaad. We kunnen het ook opentrekken, hè. U sprak over het verlies van een kans en ik had het dan vooral over de kansen die ik besloot niet te nemen. Mijn keuze. Maar toen ik mij twaalf jaar geleden liet dopen, ben ik vrienden verloren, zijn er mensen geweest die in het bedrijfsleven liever niet omgingen met ‘iemand als ik’. Ik wil niet overdrijven, hè: dat is een kleine minderheid. Maar aangezien ik steeds respect probeer te tonen voor wat andere mensen geloven, doet het natuurlijk extra pijn wanneer anderen mij niet op eenzelfde manier behandelen. Maar goed, dat hoort er allicht bij.
U koos voor de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen?
Ik zeg u al: u kunt mij niet beledigen door ‘Mormoon’ te zeggen (glimlacht). Veel gemakkelijker.
Mormonen geloven dat er extra schriftuur geopenbaard werd, waaronder een boek van een oud volk in de Amerika’s, verzameld door de Profeet Mormon. Vandaar dus de volkse verwijzing naar de ‘Mormoonse Kerk’. Wij hebben die bijnaam trouwens lange tijd zelf gebruikt, maar een tijd geleden heeft onze huidige profeet, Russell M. Nelson, ons na een openbaring opgedragen om de volledige naam te gebruiken. Wij zijn immers een christelijke geloofsgemeenschap, en dat christelijke, dat verdween naar de achtergrond bij die naam ‘Mormoons’. Dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn.
Ik koos voor deze geloofsgemeenschap omdat ik voor de eerste keer voelde dat er een volledig verhaal was. Een gemeenschap die ook voor elkaar zorgt en stevig theologisch geaard is, maar toch met beide voeten stevig in de wereld van vandaag.
Op welke manier verschillen Mormonen van, bijvoorbeeld, Katholieken? U spreekt over extra geschriften; zijn die vooral aanvullend op het Oude en Nieuwe Testament, of ook vervangend?
Ik ga u schetsen wat wij geloven. Hopeloos kort door de bocht, maar ik ga het toch proberen (glimlacht).
Wij geloven dat Christus tijdens zijn leven de sleutels van zijn kerk aan zijn twaalf apostelen heeft gegeven. Toen de apostelen stierven, velen van hen een gewelddadige dood, zijn die sleutels niet doorgegeven. En mensen zijn sindsdien verdergegaan met de overleveringen van Christus, maar daar zijn gaandeweg dingen ingeslopen die geen deel uitmaakten van de oorspronkelijke kerk. Wellicht met de beste bedoelingen, maar desalniettemin zaken die niet thuishoren in de kerk van Christus.
Fast forward naar 1830, Joseph Smith, een jonge man in Amerika, een plek met heel wat verschillende kerken. Hij bezoekt er heel wat en stelt zich de vraag: “welke is nu de juiste?” Hij bidt en de Hemelse Vader en Christus verschijnen en vertellen hem dat op 1.800 jaar tijd de correcte kerk helaas van de aarde verdwenen is. En zij benoemen hem tot profeet zodat hij de ware kerk kan heroprichten. En daarom zien wij Joseph Smith als de eerste profeet van de ‘Herstelde Kerk’; wij geloven dat onze kerk een herstelling is van de kerk die Christus zelf had gesticht. En het is hij, Joseph Smith, die die extra geschriften, dat Boek van Mormon, op aanwijzen van God en Christus, vond.
Dat Boek is een aanvulling, zegt u?
Als je iets in het Oude of het Nieuwe Testament leest, denk je soms: “ja maar, wat bedoelen ze hier nu mee?”. Een passage die op twee verschillende manieren uitgelegd kan worden. Het Boek van Mormon beslecht sommige van die interpretatieconflicten. En als je op twee verschillende plaatsen hetzelfde punt hebt, dan heb je uw lijn, zowel letterlijk — dat is dan de wiskundige in mij — als figuurlijk.
En natuurlijk, maar dat hoeft misschien niet gezegd te worden: er zijn veel meer gelijkenissen met, bijvoorbeeld, de Rooms-Katholieke Kerk dan dat er verschillen zijn. Wij hebben ook het Oude Testament, wij hebben ook het Nieuwe. Maar wij hebben, in zekere zin, ‘meer’. Kijk, één van de dingen die ik mij altijd afvroeg, ook toen ik zoekende was, was: “God heeft altijd tot zijn volk gesproken, waarom is Hij daar 2.000 jaar geleden mee gestopt?”. Ik vond dat altijd vreemd. En dat dat bij ons niet zo werkt, vind ik aannemelijker. Wij hebben vandaag een levende profeet, de president van onze Kerk, die op actuele thema’s kan inspelen. Bij ons stopt het niet.
Wie is die levende profeet?
Dat is vrij eenvoudig. Wij hebben een president, bijgestaan door twee raadgevers. Daaronder heb je het quorum van de twaalf apostelen. En wie wordt president? De langst dienstdoende apostel. En die langst dienstdoende apostel, onze president, is ook onze profeet. Wij geloven dat iedere apostel de sleutel van het priesterschap bezit, zoals ook de apostelen van Christus voor hen, en de persoon onder hen met de meeste ervaring, wordt en is het hoofd van de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen.
In 2012 was Mitt Romney, een Mormoon, de kandidaat van de Republikeinse Partij voor het Amerikaans presidentschap. Hij werd de uitdager van Barack Obama. Toen hadden mensen ook veel vragen.
Ik herinner mij dat levendig. Dat was één jaar na mijn doopsel, en toen moest ik als jonkie op tv komen uitleggen wat Mormonen net waren (glimlacht). Wij noemden dat de ‘Mormon Moment’. Plots hadden ze hier in Vlaanderen door dat wij hier ook rondliepen (lacht).
Inmiddels zijn we wereldwijd met zo’n 17 miljoen, en dat aantal neemt toe. En, niet oninteressant, sinds een vijftal jaren woont meer dan de helft van de leden van onze kerk niet in de Verenigde Staten. Dat is voor onze kerk ook wat aanpassen. Vijftig jaar geleden was dat een bijna uitsluitend Amerikaanse kerk, wat je ook zag binnen de kerk. Niet zozeer in de doctrine, maar wel in de gebruiken. Van jongens werd bijvoorbeeld verwacht dat ze bij de scouts gingen; in de Verenigde Staten zijn de Boy Scouts een echt instituut. Dat werd recent afgeschaft, onder andere omdat dat gebruik buiten de Verenigde Staten praktisch moeilijker lag. Wederom: wij zijn een dynamische kerk.
In de Verenigde Staten ligt het zwaartepunt in de deelstaat Utah.
Klopt. En veel mensen schrikken als ik dat zeg, maar de Mormonen zijn de enige religieuze groep voor wie officieel, van overheidswege een bevel tot uitroeiing werd getekend. En dan denkt iedereen aan de ‘Indianen’, de Native Americans, maar neen: dat ging over de Mormonen. In de jaren ’70 van de vorige eeuw is de overheid in kwestie er trouwens achter gekomen dat dat bevel eigenlijk nooit herroepen werd, dus hebben ze dat maar even gedaan (glimlacht). Maar zo erg is die vervolging dus geweest.
Dat is de reden waarom Mormonen in Utah zijn terechtgekomen. Tijdens de eerste helft van de 19de eeuw waren de Verenigde Staten zich nog aan het vormen, en had je gebieden in het westen waarover nog geen echte overheidsmacht uitgeoefend werd. Mormonen zijn zich daar gaan vestigen, in dat Utah Territory, om te ontsnappen aan die vervolging. En Utah, vandaag een geïncorporeerde deelstaat, en zeker de hoofdstad Salt Lake City, is voor Mormonen wat Rome voor de Katholieken is. Dat is het zwaartepunt, daar zit het bestuur van de kerk.
Waar wijkt de Mormoonse leer af van de Katholieke? Wat is er zo bijzonder aan?
Ik denk dat wij vooral dingen verder uitwerken en verfijnen; echt ‘afwijken’ gebeurt niet vaak. Het voorbeeld dat ik misschien wil aanhalen is dat van het ‘Heilsplan’. Wij denken veel na over onze bestaansreden, waarom wij hier nu net rondlopen.
Wij zijn ervan overtuigd dat wij de geesteskinderen zijn van Hemelse Ouders, een Hemelse Vader en een Hemelse Moeder. En dat mag je letterlijk nemen. Wij geloven dat er een periode was die ons aards bestaan voorafgaat. En dat onze Hemelse Ouders na die initiële periode besloten dat het tijd was voor onze volgende ontwikkelingsfase, de volgende groeiperiode, hier op aarde. En tijdens die volgende fase, die volgende periode, krijgen we volledige keuzevrijheid. We krijgen richtlijnen van God, via zijn profeten, maar dat is geen vorm van dwang — we moeten kiezen voor het juiste pad. En die keuze hier op aarde beïnvloedt dan weer de volgende fase van ons leven, in de hemel. Dit is sterk vereenvoudigt, hè, maar je moet ergens beginnen (glimlacht).
Op basis van het voorgaande verschiet u er misschien niet van dat het gezin bij ons bijzonder centraal staat. In de theologie, ja, maar ook in het dagelijkse leven. Bijvoorbeeld, het huwelijk is bij ons niet “tot de dood ons scheidt” maar voor altijd, “voor tijd en eeuwigheid”. Net zoals er in de Bijbel ook staat dat wat Petrus bindt ook in de hemel gebonden zal zijn, zo ook stopt het huwelijk niet wanneer we het aardse hoofdstuk afsluiten. Om maar één voorbeeldje te vernoemen.
Twijfelt u soms aan uw geloof? En zo ja, hoe gaat u daarmee om?
Er zijn veel leiders binnen onze kerk die twijfel niet gezond vinden. “Twijfel aan uw twijfels vooraleer ge twijfelt aan uw geloof”, is voor hen het motto. Ik volg dat niet. Ik heb zelf een jaar lang nagedacht waarom ik lid werd van de kerk, en ook ik twijfel soms nog. Maar ik ben wetenschappelijk opgeleid, en een goede wetenschapper omarmt de twijfel in zijn zoektocht naar de waarheid. Die drijft hem verder. Geloof en twijfel zijn voor mij daarom twee zijden van dezelfde munt, en het is het omgaan met die twijfel die mijn geloof net sterker maakt.
0 Comments